Home

Inhoudsopgave

Zoals bekend is het menselijk lichaam gezegend met een zelfherstellend vermogen. Soms kunnen we dat met onze eigen ogen zien, bijvoorbeeld als er een wondje geneest. Maar meestal gebeurt het buiten het zicht, binnenin ons lichaam.

Dat proces gaat eigenlijk altijd door en gebeurt zelfs op het allerkleinste niveau, bijvoorbeeld bij DNA dat zichzelf via zelfgemaakte eiwitten herstelt nadat er ergens een foutje gemaakt is, of de atomen in onze cellen die een missend elektron uit aanwezige antioxidanten afnemen nadat ze beschadigd zijn door vrije radicalen.

De geest beïnvloedt het lichaam

Een opvallende eigenschap van dit zelfherstellend vermogen is dat niet alleen lichamelijke, maar ook psychische factoren hierbij een rol spelen. Oftewel: hoe sterker je gelooft dat je zult genezen, hoe beter en sneller dit vaak ook zal lukken.

Hoewel dit verschijnsel al bestaat zolang als de mensheid oud is, begonnen westerse medici het pas halverwege de vorige eeuw te signaleren en te benoemen (ref.). Ze wisten niet goed wat ze ermee aan moesten: hoe verklaar je dat niets anders dan geloof een ontsteking kan genezen, hoge bloeddruk, artritis, Parkinson, auto-immuunziekte, diabetes, sociale fobieën, een negatief zelfbeeld, eczeem, pijn of zelfs levensbedreigende aandoeningen zoals hart- en vaatziektes en kanker (ref.)?

En dat, om het nog vreemder te maken, niet alleen de gevoelens van de patiënt hierbij een rol spelen, maar blijkbaar ook die van de behandelend arts?

Ook de farma moest er weinig van hebben. Positieve energie is immers niet patenteerbaar, het vertroebelt alleen maar de resultaten van je dure laboratoriumonderzoeken voor chemische medicijnen (ref.).

Daarom probeert de farma vooral om de rol van dit zogenaamde placebo-effect zoveel mogelijk te minimaliseren. En aangezien de farma het leeuwendeel van het medische onderzoek in de wereld aanstuurt en bekostigt, wordt er verder ook niet veel studie gedaan naar de precieze werking ervan.

Er is wel studie gedaan naar de omstandigheden waarbij het placebo-effect het meest optreedt, maar dit heeft alleen maar aardige lijstjes opgeleverd (1. Vriendelijke therapeut, 2. Vertrouwen van de patiënt, 3. Positieve diagnose, 4. Aannemelijk pad naar herstel, enz.).

Er is voor zover wij hebben kunnen nagaan nog vrijwel geen wetenschappelijk onderzoek geweest in het Westen dat de werking van ons DNA als uitgangspunt genomen heeft om het mechanisme achter het placebo-effect te verklaren.

En dat is jammer, want naar iedere objectieve maatstaf zou het placebo-effect juist één van de meest uitgeplozen fenomenen in de medische wetenschap moeten zijn. Immers, hoe fantastisch is het als het menselijk lichaam zélf in staat is om te genezen van allerlei aandoeningen zonder enig hulpmiddel van buitenaf? Het kost niets, je hoeft er niet voor naar het ziekenhuis en het werkt vaak beter en langer dan reguliere medicijnen.

Bovendien zorgen al die positieve gedachten er ook nog eens voor dat onze klieren allerlei gelukshormonen zoals dopamine, serotonine en oxytocine loslaten in ons bloed, die ons afweersysteem versterken (ref.). Wat wil een mens nog meer!

Meer licht op het placebo-effect

Gelukkig is de invloed van de farma in andere delen van de wereld minder groot, en snappen we vooral dankzij Russisch DNA-onderzoek al een stuk beter hoe het placebo-effect werkt: ons DNA is niet iets wat star en rigide in onze celkern ligt, maar is juist erg dynamisch. Het communiceert constant met alles om zich heen op basis van fotonen (kleine lichtpakketjes met informatie) die uitgewisseld worden.

Dankzij het werk van onafhankelijke onderzoekers zoals Bruce Lipton weten we dat onze geest één van de grootste epigenetische factoren is die er bestaan. Oftewel, onze gedachten zetten bepaalde genen in werking of juist uit. Zo hebben experimenten bijvoorbeeld aangetoond dat visualisaties onze spiergroei kunnen beïnvloeden (ref.).

Vooral als ook ons onderbewuste zich hierbij aansluit, want het onderbewuste heeft meer epigenetische kracht dan onze bewuste gedachten. Wanneer bepaalde informatie zich in ons onderbewuste genesteld heeft, maakt het vanaf dat moment deel uit van onszelf.

Als je bewuste gedachten en je onderbewuste op één lijn kunt krijgen, vormt dat een ongekend sterke factor voor ons lichamelijk functioneren. Zoals eerder besproken zijn technieken als EFT (ref.), meditatie en hypnose goede manieren om het onderbewuste te beïnvloeden.

"Toen er kanker in een vergevorderd stadium bij mij geconstateerd werd en ik chemo voorgeschreven kreeg, sprak ik met de cellen in mijn lichaam: 'Gebruik dit medicijn om de kanker weg te spoelen. Laat me niet overgeven, uitslag in mijn gezicht krijgen of mijn seksdrive verliezen.' Wat gebeurde er? Ik werd niet ziek en verloor mijn haar niet. Ik heb de hele 2½ jaar chemo elke vrijdag gewerkt zonder een dag werk te hoeven missen. Als we iets genoeg geloven om het op z'n minst uit te proberen, zal het werken als we ons eraan houden."
- Kankeroverleefster Maria ontdekte dat vooral de intentie waarmee gecommuniceerd wordt met het eigen lichaam, belangrijk is

De Duitse kankeronderzoeker Lothar Hirneise reisde heel de wereld rond en onderzocht duizenden genezingen van kanker. Hij beaamt dat het een goed idee kan zijn om te communiceren met je tumor. Net zoals de man uit het verhaal op onze homepagina dat deed.

Hirneise zegt: "Sluit een contract met je tumor. Ik heb gemerkt dat veel overlevers dat doen. Ze gaan in gesprek met de tumor: 'Lieve tumor, dit is een verlies/verlies situatie. Als jij groter wordt, moet ik sterven en jij dus ook. Laten we de zaak omdraaien tot een win/win situatie. Jij wordt kleiner – je hoeft niet te sterven, maar wordt weer normaal – waardoor ik kan leven. Als tegenprestatie zal ik...'. Ik vertel patiënten dat ze heel voorzichtig moeten zijn met wat ze beloven, want de tumor zal zich er alleen aan houden als jij dat ook doet."

Dat laatste is waarschijnlijk een gevolg van het feit dat je het placebo-effect voor jezelf ondermijnt als je een belofte doet aan je tumor en je er vervolgens niet aan houdt.

Geen onderscheid tussen nuttig en lastig

Overigens kan de fysieke uiting van ons onderbewuste zowel voordelig als nadelig voor ons uitpakken. Aan de ene kant helpt het onderbewuste ons om de juiste keuzes te maken op basis van eerdere ervaringen in soortgelijke situaties die we ooit gehad hebben (en die we wellicht bewust allang weer vergeten zijn).

Aan de andere kant kan het ons bepaalde angsten en fobieën opleveren die eigenlijk onterecht zijn, maar die het resultaat zijn van een trauma dat we ooit opgelopen hebben. Zo kunnen we spanning of zelfs een sociale fobie ontwikkelen als we ooit als kind publiekelijk uitgelachen zijn, of kunnen we blijvende pijn of een allergie overhouden voor iets dat ons ooit lichamelijk ernstig benadeeld heeft. Ook al is het weefsel zelf inmiddels allang weer hersteld.

Aangezien het onderbewuste als een taperecorder werkt die te allen tijde aanstaat, vinden hulpverleners zoals regressie- of hypnotherapeuten die geconsulteerd worden om van bepaalde klachten af te komen, de oorzaak soms zelfs terug in vorige levens. Hoe onwaarschijnlijk dit voor sommigen misschien ook moge klinken (soms zelfs voor de hulpverleners).

In de onderstaande video vertelt de ervaren Amerikaanse hypnotherapeut Michael Newton hoe hij zijn aanvankelijke kennis en wereldbeeld toch wat moest bijstellen toen hij bij bepaalde patiënten terugging naar de oorzaak van hun kwaal:

We laten ons graag leiden

Maar terug naar het placebo-effect. Sociale wezens als wij zijn, kunnen we iets gaan geloven niet alleen op basis van onze eigen levenservaringen, maar ook wanneer anderen tegen ons zeggen dat het zo is.

Vooral als ons dit bij herhaling verteld wordt en door mensen met een bepaalde autoriteit of (vermoede) deskundigheid, kunnen we tot in onze diepste vezels overtuigd raken dat het echt zo is.

Daarom werkt het placebo-effect zoveel beter als een arts ons verzekert dat een bepaald middel goed zal werken. Er hoeft zelfs niet eens een echt middel aan te pas te komen; simpelweg de geruststelling van de arts dat de klachten van de patiënt onschuldig zijn en vanzelf over zullen gaan, heeft hetzelfde effect. En als die arts dat zelf ook echt gelooft, zal de communicatie van zijn DNA met dat van de patiënt het effect nog eens versterken.

Maar ook als zowel de arts als de patiënt weten dat het voorgeschreven middel eigenlijk een placebo is, treedt het effect nog op. Simpelweg het feit dat er een deskundige aandacht voor je heeft en begaan is met je lot, is vaak al genoeg om het juiste genetische programma in werking te stellen.

Opvallend genoeg lijkt het positieve effect van placebo's de afgelopen decennia alleen maar toe te nemen bij patiënten (ref.). En hoe groter de ingreep, hoe sterker het effect. Een grote placebo-pil doet dus meer dan een kleintje, een placebo-injectie doet meer dan een pil en een placebo-chirurgische ingreep doet meer dan een injectie (ref.).

Daarom maken zoveel artsen hier wel eens gebruik van, vooral in de psychiatrische hulpverlening. Je laat als medicus immers een mooie kans op herstel voor de patiënt liggen als je het niet doet. Omdat placebo-behandelingen veelal de naam van "nepmedicijn" gekregen hebben, zijn er natuurlijk altijd dokters die weigeren om hieraan mee te doen. De meeste vinden echter het belang van de patiënt belangrijker dan het feit dat er nog geen goede wetenschappelijke verklaring gepubliceerd is in de vakbladen, zo is uit enquêtes gebleken (ref.).

Illustratief hiervoor is het feit dat steeds meer ziekenhuizen een afdeling openen waar gewerkt wordt met o.a. mindfulness, geleide visualisatie en hypnotherapie (ref.). "Mind-body-interventies" worden dit genoemd. Die term is wat breder toepasbaar en zo omzeilt men handig het ietwat beladen woord "placebo-effect", hoewel het vaak wel op hetzelfde neerkomt.

Nocebo

Omgekeerd kunnen de woorden van een arts ook een vernietigende uitwerking hebben op een patiënt als er een sombere diagnose gesteld wordt. Bijvoorbeeld dat hij "waarschijnlijk nog maar een paar maanden te leven heeft" bij de diagnose kanker. Alleen al het uitspreken van deze diagnose zal het aftakelingsproces bij de patiënt vaak doen versnellen.

Er zijn zelfs casussen bekend van patiënten die binnen een paar weken na een kankerdiagnose overleden, terwijl de geconstateerde tumor bijlange na nog niet groot genoeg was om hem daaraan te doen overlijden (ref.). Zo'n negatief placebo-effect wordt ook wel een nocebo-effect genoemd (ref.).

Daarnaast komen er bij negatieve gedachten allerlei stresshormonen zoals cortisol, adrenaline, noradrenaline en histamine vrij die, vooral bij voortduring, ons afweersysteem onderdrukken en het lichaam beschadigen.

Placebo-effect altijd aanwezig

Hoewel het placebo-effect in de media vaak alleen ter sprake komt in verband met het onderzoek naar medicijnen, vindt het in werkelijkheid plaats bij iedere medische behandeling die waar ook ter wereld uitgevoerd wordt. Tenminste, als de patiënt enig geloof hecht aan die behandeling. Maar dat zal in de regel zo zijn, anders zou hij er waarschijnlijk niet aan beginnen.

Sommige medici schatten dat het placebo-effect voor zo'n 25 tot 75 procent de effectiviteit van een bepaalde behandeling bepaalt. Dat maakt de succescijfers van conventionele kankerbehandelingen alleen maar twijfelachtiger. Als het menselijk lichaam zo goed in staat is om zichzelf te genezen bij de juiste aanpak, wat zegt dit dan over de "paar procent effectiviteit" die volgens artsen doorgaans met chemo en bestraling behaald wordt?

Het lijkt er eerder op dat die behandelingen zo schadelijk zijn dat zelfs het placebo-effect er weinig meer tegen kan beginnen.

Onbegrensde mogelijkheden

Wie wat verder kijkt dan de westerse visie, zal zien dat die 25 tot 75 procent effectiviteit waarschijnlijk zelfs nog een lage schatting is als het gaat om de mogelijkheden van het placebo-effect.

De potentie van het zelfherstellend vermogen in ons lichaam lijkt feitelijk gewoon eindeloos. DNA dicteert energie, het dicteert de vorm van ieder levend organisme. Als de genetische code van DNA van cellen in bepaald weefsel snel verandert, zal dat weefsel zich dus ook snel anders gaan gedragen.

De Amerikaanse wetenschapper Gregg Braden was ooit op bezoek in een medicijnloos ziekenhuis in China waar de dienstdoende arts hem liet zien dat zelfs flinke tumoren in een mum van tijd kunnen verdwijnen, zolang het geloof in genezing bij de patiënt maar hoog genoeg wordt opgebouwd.

Op een scherm was te zien hoe een tumor in de blaas van een vrouw in een tijdsbestek van slechts een paar minuten verschrompelde toen de vrouw, na een dagenlange voorbereiding, samen met haar artsen het geloof uitsprak dat haar kanker al genezen was (ref.).

Hogere inzichten

Anita Moorjani

Dit wordt bevestigd door kankerpatiënten bij wie het geloof in genezing op een andere manier tot stand kwam. Anita Moorjani, een Indiase vrouw die opgroeide in Singapore, reisde als manager voor een Frans modebedrijf jarenlang de hele wereld over.

Ze was altijd heel bang dat ze ooit kanker zou krijgen, en dacht daar veel aan. Op een dag werd er, wellicht door toedoen van de Wet van de Aantrekkingskracht, inderdaad kanker bij haar geconstateerd. Het betrof de ziekte van Hodgkin (ref.).

Ze ging snel achteruit en op een zeker moment verzochten de artsen in het ziekenhuis haar familie om afscheid van haar te komen nemen, omdat haar organen begonnen uit te vallen en ze in coma raakte. Men dacht dat ze nog minder dan 36 uur te leven had.

Op haar sterfbed kreeg ze een bijna-dood-ervaring. Toen ze haar leven vanuit het perspectief van de ziel kon bekijken, zag ze opeens helder hoe haar angst voor kanker en chemo, die ze altijd gehad had, ervoor gezorgd had dat ze juist die ziekte kreeg. Ze doorzag de energetische werking waarmee deze angst zich in haar cellen manifesteerde en het genetische kankerprogramma activeerde.

Toen ze bijkwam, voelde ze zich als herboren. Haar nieuwe inzicht had haar het geloof gegeven dat wat je met je geest kon veroorzaken, je ook weer ongedaan kon maken. Met als gevolg dat zich in de dagen daarna één van de meest opmerkelijke spontane genezingen voltrok die ooit vastgelegd zijn in de medische wetenschap. Binnen een week konden de artsen geen spoortje van kanker meer in haar lichaam vinden.

Meer spontane genezingen

En Anita Moorjani is niet de enige. De Amerikaanse arts en onderzoekster Kelly Turner deed uitvoerig onderzoek naar spontane genezingen bij kanker en documenteerde er honderden in haar boek "Radicale Remissie" (ref.).

Ze vertelt: "Ik was adviseur voor kankerpatiënten in een groot kankerresearch-ziekenhuis in Amerika. Daarnaast was ik psychotherapeut en onderzoeker gespecialiseerd in de integratieve oncologie. Toen ik in een boek de eerste keer over een geval van spontane genezing las, verstarde ik. Ik was verward en verbijsterd. Had dit werkelijk plaatsgevonden? Was deze persoon werkelijk, zonder het gebruik van reguliere geneeskunde, kanker in een vergevorderd stadium te boven gekomen? En als dat zo was, waarom had dat dan niet op de voorpagina van ieder dagblad gestaan?

De laatste druppel was voor mij het feit dat een paar radicale-remissie-overlevers mij vertelden dat hun arts hen had verzocht om niemand van de andere patiënten in de wachtkamer over hun verbazingwekkende herstel te vertellen. De reden? 'Om geen valse hoop te wekken'."

Kelly Turner stelde uiteindelijk een lijst van 9 factoren samen die mensen die spontaan van kanker genezen waren, in meer of mindere mate typeerden. Het volgen van je intuïtie en het in eigen hand nemen van je gezondheid, behoren tot de meest voorkomende factoren.

Overigens houdt ook het Institute of Noetic Sciences (IONS) in California (VS) een database van spontane genezingen uit de medische literatuur bij in hun "Spontaneous Remission Project". Ze hebben al meer dan 3.500 gevallen verzameld. Er zijn casestudies van spontane genezingen vastgelegd bij vrijwel iedere soort van kanker, in ieder stadium (ref.).

Helaas tonen de reguliere opleidingsinstituten en medische instellingen ook voor dit project tot nu toe nog maar weinig belangstelling.

Home

Inhoudsopgave

Referenties (ref.)

Geholpen met deze informatie?
Je helpt ons met een kleine donatie
Mail ons even voor de juiste gegevens svp.

© KankerVerslagen.nl | 22 oktober 2024 | Contact