Home

Inhoudsopgave

Ons lichaam is puur natuur. Het kan ziek worden, maar gelukkig zit de natuur vol met stofjes die ons dan kunnen helpen. Bovendien is het gezegend met een krachtig zelfherstellend vermogen. Dat geldt voor mensen, maar ook voor dieren (ref.).

Veel natuurvolken over heel de wereld, van de Matsé-stam in Peru tot de Hunza-stam in Pakistan, leven nu nog steeds zoals de hele mensheid dat gedurende verreweg het grootste deel van haar ontwikkeling gedaan heeft.

Alles wat ze nodig hebben is aanwezig in de kruiden, gewassen, vruchten en noten om hen heen. Zelfs de grond waarop ze lopen, met al zijn heilzame mineralen en antioxiderende elektronen, fungeert als medicijn. Ziektes als kanker komen er bijna niet voor (ref.).

Ons lichaam is opgebouwd uit meer dan 50 biljoen kleine celletjes. Die zijn op hun beurt weer opgebouwd uit de voedingsstoffen die we ooit tot ons genomen hebben. Bijna ieder molecuul in ons lichaam is ooit door onze mond naar binnen gegaan (en een klein deel via onze huid) en vervolgens op de juiste plek afgeleverd, waarna ons lichaam er als een volleerd alchemist vaak nog wat scheikundig mee goochelde om het precies goed te maken.

Wie gezond eet, levert goede bouwsteentjes aan zijn cellen - daarom gaan een goede gezondheid en een gezond dieet hand in hand.

Veel van de geneeskrachtige stofjes uit de natuur worden hier in het Westen, naast chemische bestanddelen, verwerkt in de medicijnen die we vandaag de dag in de apotheek kunnen halen. Zo'n 75% van alle farmaceutische geneesmiddelen bevat werkzame natuurlijke ingrediënten.

Vreemde tegenstrijdigheid

Als ook de reguliere geneeskunde erkent dat natuurlijke bestanddelen en onze eigen lichaamsmechanismen helende eigenschappen bevatten, hoe kan het dan dat de natuur zelf in onze zorg zo in het verdomhoekje terechtgekomen is als het gaat om de juiste aanpak bij ziekte?

Waarom wordt "natuurlijk" vaak met de nek aangekeken door academici en wordt het alternatief genoemd, terwijl het ons honderdduizenden jaren lang gediend heeft, en nog steeds doet?

Waarom zijn de zelfherstellende lichaamsmechanismen, bijvoorbeeld het verschijnsel dat het placebo-effect genoemd wordt, nog steeds één van de minst goed onderzochte medische verschijnselen, terwijl ze naar iedere objectieve maatstaf juist één van de meest uitgeplozen en gestimuleerde fenomenen in de medische wereld zouden moeten zijn?

Waarom weet de gemiddelde arts tegenwoordig bijna niets meer over het effect van voedsel op ons lichaam? En waarom leert hij tijdens zijn studie geneeskunde ook niets over andere medische benaderingen, zoals ayurvedisch of homeopatisch?

Wij doken de geschiedenis van de medische opleidingen in en werden daar heel wat wijzer (maar helaas niet bepaald vrolijk) van...

Er was eens...

...lang geleden, een landschap van medische scholen in het Westen dat een bloeiende en gevarieerde aanblik bood. We praten over de tijd zo rond het begin van de vorige eeuw. Er waren homeopatische studies, naturopatische scholen, allopathische opleidingen, scholen voor kruidengenezers en zo meer. Ze vulden elkaar goed aan en boden de patiënt de mogelijkheid om een behandeling voor zijn kwaal te kiezen die voor zijn gevoel het beste bij hem paste.

Rond die tijd begonnen in Amerika enkele grootindustriëlen die in andere bedrijfstakken zoals de olie- en staalindustrie al hun fortuin gemaakt hadden, met steeds meer interesse te kijken naar medicijnen. Bill Rockefeller (1810 – 1906) (ref.), die zijn geld jarenlang verdiende door "wondermiddeltjes" te verkopen op kermissen en braderieën, had al eerder ontdekt dat het niet zoveel uitmaakte wat je precies in je elixers stopte. Met een goed verkooppraatje verkocht het toch wel.

Zijn zoon John D. Rockefeller (1839 – 1937) (ref.) was inmiddels een uiterst succesvol oliebedrijf begonnen, Standard Oil genaamd. In die jaren ontdekten wetenschappers dat je van aardolie ook allerlei andere zaken kan maken, zoals plastics en synthetische vitaminen (ref.).

Dat laatste zette vader en zoon Rockefeller aan het denken...als aardolie "gezond" was (min of meer) en de mensen hadden zo'n behoefte aan geneesmiddeltjes, moesten aardolieproducten toch te vermarkten zijn als medicijn?

Bill Rockefeller besloot meteen aan de slag te gaan en ging ruwe aardolie door zijn wondermiddeltjes heen mixen. Zo werden die flesjes ook wat sneller vol. Toen die vervolgens ook weer net zo makkelijk als warme broodjes over de toonbank gingen, wisten ze genoeg: aardolie moest de nieuwe grondstof worden voor medicijnen - voor alle medicijnen!

Dat er klachten begonnen te komen over de drankjes omdat iemand die aardolie inneemt in werkelijkheid juist ernstige gezondheidsklachten kan krijgen, interesseerde hen minder. Het ging om de winst die ze ermee konden maken.

Er werd een plan gesmeed en het werd voortvarend aangepakt. Niet lang daarna kwamen enkele "filantropische stichtingen" die door hen en bevriende grootindustriëlen beheerd werden, te weten de Rockefeller-, de Carnegie- en de Ford Foundation (ref.) met het zogenaamde Flexner Report (ref.).

In dit rapport werden alle medische opleidingen in de VS tegen het licht gehouden en werd vastgesteld welke op "wetenschappelijke" basis onderwijs en onderzoek bedreven en welke dat op "pseudowetenschappelijke" wijze deden. "Pseudowetenschappelijke" dienden volgens de aanbevelingen in het rapport zo snel mogelijk gesloten te worden.

Kaalslag onder "kwakzalvers"

Bijgestaan door connecties uit de media en de politiek genereerde dit rapport zoveel publiciteit dat er al snel een heksenjacht ontstond op alles wat "pseudowetenschappelijk" genoemd werd.

In 1925 waren meer dan 10.000 kruidengenezers al werkloos geworden. In 1940 waren er al meer dan 1.500 chiropractors vervolgd wegens "kwakzalverij". Van de meer dan twintig homeopatische scholen die aan het begin van de twintigste eeuw nog floreerden, waren er in 1923 nog maar twee over. Twee decennia later waren ook die verdwenen.

Als je als medicus geen door het Flexnerrapport goedgekeurde opleiding genoten had, kwam je bijna nergens meer aan de bak.

Dat alternatieve studies niet helemaal van de kaart geveegd zijn, is slechts te danken aan de vraag vanuit het volk naar zulke behandelwijzen, die altijd bleef bestaan.

De grootindustriëlen hadden inmiddels niet stil gezeten en waren volop synthetische middeltjes gaan maken die gebaseerd waren op olie. Voor een optimaal winstmodel moesten deze medicijnen zo verslavend mogelijk werken, en niet de oorzaak van de ziekte aanpakken, maar alleen de symptomen.

Er werden grote laboratoria opgezet en voor veel geld onderzoekers in dienst genomen die deze medicijnen testten en goedkeurden, op "wetenschappelijke" wijze uiteraard. Alles werd direct gepatenteerd, zodat er zoveel mogelijk geld aan verdiend kon worden (ref.).

Money talks

De opzet was vanaf het begin om er een internationaal project van te maken. Niet alleen om de markt zo nog verder uit te breiden, ook zou het natuurlijk niet wenselijk zijn als de scholen in Amerika alleen maar chemische medicijnen promootten, terwijl de medische opleidingen in Europa en andere werelddelen nog op de traditionele manier geneeskunde bedreven.

Want dan zouden de op aardolie gebaseerde medicijnen met al hun bijwerkingen vroeg of laat ontmaskerd worden als zijnde "de beste behandeling".

Dus werden er vertegenwoordigers van de nieuw opgezette farmabedrijven over de hele wereld op pad gestuurd om universiteiten te paaien met flinke financiële toelages, op voorwaarde dat de op natuurlijke geneeswijze gebaseerde delen uit hun lesmateriaal verwijderd werden.

Als ze weigerden, werd de worst nog wat dikker gemaakt en werd er hier en daar ook nog op wat andere manieren druk uitgeoefend. Zo vielen de onderwijsinstellingen één voor één.

Deze tactiek bleek zo succesvol dat andere bedrijfstakken er lucht van kregen en ook wetenschappers en onderwijsinstellingen gingen omkopen om zo hun eigen agenda te laten witwassen, en naar buiten te brengen als zijnde gedegen wetenschap. De voedingsindustrie doet bijvoorbeeld niet anders (ref.).

In Nederland verkochten o.a. de medische universiteiten van Leiden en Utrecht op deze manier hun ziel aan de duivel. Zo werd in studieboeken van vóór de Tweede Wereldoorlog het chakra-systeem en menselijke aura's nog uitgebreid behandeld, terwijl dat in moderne lesboeken nergens meer terug te vinden is. Dit soort holistische aspecten aan de mens zouden een op lokale behandeling gerichte medische industrie immers alleen maar in de weg staan.

Plaatje uit een medisch studieboek uit de jaren '30 van de Universiteit Leiden. Het menselijk auraveld en de chakra's werden toen nog als vanzelfsprekend onderwezen aan de studenten

Om de continuïteit van de nieuwe aanpak te garanderen, vroegen de farmaceuten in ruil voor hun sponsoring vaak een plekje voor één van hun medewerkers in het bestuur van de onderwijsinstelling (ref.). Of stuurden ze regelmatig één van hun vertegenwoordigers langs.

Die kon er dan op toezien dat er geen onwenselijke aanpassingen gedaan werden aan het lesmateriaal en dat er geen onderzoeken opgestart werden waarvan de uitkomst de winsten van de farma wel eens zou kunnen bedreigen.

Dit is de belangrijkste reden dat er nog maar zo summier onderzoek gedaan wordt naar de enorme medische voordelen van cannabis, want cannabis vormt zonder enige twijfel de grootste bedreiging voor de farma op dit moment (ref.).

Kanker als nieuwe melkkoe

Het was wel duidelijk dat kanker de ideale aandoening zou zijn om de nieuwe leer verder mee te promoten. Kanker is chronisch, de oorzaak is vaak onduidelijk en het is zo bedreigend dat patiënten er alles voor over hebben om ervan af te komen. De hang naar het leven is zo sterk dat mensen zelfs bereid zijn om zich diep in de schulden te steken om maar te kunnen overleven.

Dus: kanker moest het worden.

Ook in Amerika zijn er verschillende medische organen die het belang van de patiënt zouden moeten verdedigen, zoals de AMA, de CDC, de DEA en de American Cancer Society. Die werden allemaal geïnfiltreerd, omgekocht of zelfs eigenhandig opgericht door de farma, zodat nu niet meer het belang van de patiënt, maar juist dat van de industrie voorop kwam te staan (ref.).

Het prestigieuze New York Cancer Hospital werd omgetoverd tot een oncologische propaganda-machine met de naam Memorial Sloan-Kettering Cancer Center (MSKCC), die in de decennia erna bijna alles zou gaan bepalen wat er wel en niet als "oncologisch" beschouwd mocht worden bij de aanpak van kanker.

Het laat zich raden: alles wat natuurlijk was, werd geschrapt en schadelijke behandelmethodes als chemo, bestralen en giftige pillen werden de nieuwe standaard.

Er werden verkenners naar Europese landen gestuurd om daar de verschillende kankergenootschappen en behandel- en onderzoekscentra in kaart te brengen. Vervolgens werden de bestuurders daarvan uitgenodigd voor luxueuze congressen en symposia (inclusief snoepreisjes) in Amerika, om daar kennis te kunnen nemen van de nieuwe kankerprotocollen.

Velen van hen maakten thuis nog gebruik van behandelmethoden die nu tot hun grote schrik opeens "onwetenschappelijk" bleken te zijn. Met het schaamrood op de kaken keerden ze huiswaarts, om daar zo snel mogelijk ook de nieuwe norm door te voeren.

Het kankersysteem anno nu

Deze lange voorgeschiedenis heeft geleid tot het systeem zoals dat er vandaag staat (ref.). Een tot in de puntjes uitgekiend medisch apparaat waar jaarlijks honderden miljarden aan verdiend worden door de farma (ref.).

En deze woekerwinsten worden met hand en tand verdedigd. De farmaceutische industrie is een bedrijfstak die letterlijk over lijken gaat (ref.).

Je hoeft maar een paar uitzendingen van het programma "Radar" (ref.) te bekijken of boeken zoals "Dodelijke medicijnen en georganiseerde misdaad" van Peter Gøtzsche (ref.) of "Dodelijke leugens. Artsen en patiënten misleid" van C.F. van der Horst (ref.) te lezen om een idee te krijgen van het flagrante gebrek aan integriteit, en zelfs regelrechte kwaadaardigheid, in de top van de farmaceutische industrie.

Er zijn hele Wikipedia-pagina's gewijd aan alle frauduleuze praktijken waar de farma zich in de loop der jaren aan bezondigd heeft (ref.), en de miljoenenschikkingen en -boetes die dat opleverde (ref.).

De Amerikaanse onderzoeksjournalist Steven Brill publiceerde een 15-delig feuilleton over alle ongure praktijken die medicijnfabrikant Johnson & Johnson gebruikte om hun pillen te pushen bij dokters. Zelfs als ze wisten dat die medicijnen ernstige bijwerkingen hadden, van acute herseninfarcten en hartfalen tot borstgroei bij jongens, werd er vrolijk mee doorgegaan (ref.).

Eind jaren '90 presenteert farmaceut Merck een nieuw ontstekingsremmend middel tegen pijn en artrose: Vioxx. Tientallen mensen krijgen er hartaanvallen van, maar Merck ontkent het verband. Uiteindelijk worden ze toch gedwongen om het middel van de markt te halen.

Tijdens een parlementair onderzoek naar het medicijn onthult een FDA-medewerker dat er alleen al in de VS waarschijnlijk meer dan 100.000 hartaanvallen veroorzaakt zijn door Vioxx, waarvan zo'n 30-40% met fatale afloop. Later blijkt dat Merck al in de testfase (o.a. op muizen) op de hoogte was van deze bijwerking. Het wordt wel het "grootste medische schandaal aller tijden" genoemd (ref.).

In 2001 moest farmareus Bayer zijn cholesterolverlager Baycol van de markt halen, omdat het in verband werd gebracht met meer dan honderd doden. Het bedrijf werd aangeklaagd door meer dan 8.000 patiënten. Met zo'n 500 ervan werd een schikking getroffen van in totaal 140 miljoen euro (ref.).

In de Tweede Wereldoorlog deed Bayer enthousiast mee aan het bouwen van concentratiekampen, en experimenteerde men op gevangenen (ref.). In 1948 werd toenmalig Bayer-directeur Fritz ter Meer veroordeeld tot 7 jaar cel wegens plundering, slavenarbeid, massamoord en andere misdaden tegen de mensheid (ref.).

En zo zijn er nog talloze voorbeelden te geven (ref.). Wie het gedrag van grote farmaceuten door de jaren heen uitpluist, komt een spoor van ellende tegen.

Hoe dieper je graaft in de praktijken van de farmaceutische industrie, hoe meer schokkende voorbeelden je tegenkomt. Tot op het punt dat je je nauwelijks nog kunt voorstellen dat er daadwerkelijk beleids- en strategiebepalers bestaan die dat soort dingen uit hun pen durven te krijgen. Met zó weinig respect voor hun medemens en zo'n nietsontziende hebzucht om maar zoveel mogelijk geld binnen te harken.

Allopathie: wetenschap of tunnelvisie?

De hedendaagse zorg werkt voornamelijk volgens een zogenaamde allopathische benadering. Het woordenboek omschrijft "allopathie" als:

"Een geneeswijze waarbij men tegenwerkende geneesmiddelen in voldoende mate aanwendt. Hierbij wordt gebruik gemaakt van middelen die de ziekte tegenwerken, de symptomen bestrijden en/of de oorzaak uitschakelen. Allopathie wordt universitair onderwezen en is gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek."

Désirée Röver

Medisch onderzoeksjournaliste Désirée Röver, die de ontstaansgeschiedenis van het huidige zorgsysteem uitvoerig uitploos (ref.), houdt er een iets andere visie op na:

"Het ‘wetenschappelijk’ model waarop de westerse patentgeneeskunde zich baseert, is een lineair-reductionistische benadering, verkregen vanuit het bestuderen van kadavers. In tegenstelling tot de door hemzelf gebouwde ongeëvenaard krachtige microscoop van Royal Raymond Rife, doden moderne elektronenmicroscopen alles wat je daaronder legt. Men weet dus alles over ziekte en dood, en weinig over een levend lichaam.

Sinds Descartes tellen mentale en emotionele aspecten in het ontstaan en aanhouden van ziekte helemaal niet mee; de rol van voeding wordt in het herstel daarvan zelfs nihil geacht. Het is dan ook niet vreemd dat vroeger of later veel van de aannames, zienswijzen en theorieën in deze statische reguliere visie onhoudbaar blijken: in de realiteit van gezondheid en ziekte gedraagt het holografisch en dynamisch menselijk lichaam zich nu eenmaal heel anders.

Allopathische middelen zijn ‘new-to-nature substances’: nooit eerder in de natuur voorgekomen stoffen. In een poging om de symptomen te laten verdwijnen, gaan zij in oorlog tegen het lichaam (antibiotica, bèta-blokkers, cholesterol remmers); maar áls dat al lukt, komen er door de gebruikte farmacijnen meestal weer nieuwe ongewenste negatieve verschijnselen tevoorschijn. Reden waarom de Haarlemse arts Hans Moolenburgh deze benadering ‘verschuifkunde’ noemde. En waarom zijn leeftijd- en stadsgenoot de arts Coos Beunk verzucht dat hij na het behalen van zijn artsenbul ontdekte dat hij was opgeleid tot kwakzalver!

Immers, met de farmaca die hij mocht voorschrijven, kon hij niemand werkelijk helpen genezen. Moolenburgh richtte zich op de non-toxische tumortherapie en hielp daarnaast via homeopathie menig kind af van ernstige vaccinatieschade (w.o. autisme!), terwijl Coos Beunk vooral de weg vond naar de orthomoleculaire geneeskunde, homeopathie en acupunctuur, en met zijn benadering een patiënte zelfs voorgoed voor de poorten van een niertransplantatie weghaalde."

De door haar genoemde voormalig huisarts en onderzoeker Hans Moolenburgh uit Haarlem vertelde in een ander artikel:

Dr. Hans Moolenburgh (1925 - 2018)

"De grondlegger van de hedendaagse geneeskunde is Louis Pasteur. Zijn redenering was als volgt: je hebt een bacterie; die veroorzaakt een ziekte; we moeten iets tegen die bacterie doen. Dat is – in een notendop – de visie van de moderne geneeskunde. Daarom hebben wij zo gigantisch veel ziekten en komen er steeds meer bij. Het is nauwelijks bij te houden.

Drie van mijn zonen zijn arts. Soms noemen ze ziekten waarvan ik denk: waar heb je het over? Voor elke ziekte hebben wij een naam bedacht – meestal die van de ontdekker – en we proberen voor elke ziekte een afzonderlijk geneesmiddel te vinden. Hierdoor ontstaat een soort tunnelvisie. Je ziet alleen de ziekte en het specifieke geneesmiddel. Alles wat daarbuiten valt, is niet relevant.

Pasteur had een tijdgenoot met een heel andere visie, Claude Bernard. Bernard is de grondlegger van wat je de “terreingeneeskunde” zou kunnen noemen. Hij geloofde wel dat bacteriën ziekten veroorzaken, maar alleen als het “terrein” daarvoor gunstig is. Net als in een tuin: als er veel kalk in de bodem zit, groeien er madeliefjes. In vochtige hoeken groeit een vlier of een wilg. De omstandigheden bepalen de aanwezigheid van organismen, die in die omstandigheden nuttig werk kunnen doen. Zo kun je bacteriën zien als een soort vuilnismannen, die een vervuild terrein opruimen.

Neem een longontsteking. Volgens de moderne geneeskunde komt dat door een pneumokok. De terreingeneeskunde zegt daarentegen: er was sprake van een verstoring van de werking van de longen en pneumokok is alleen maar een vuilnisman die dat probleem komt bestrijden. Een mesthoop brengt nu eenmaal ratten met zich mee. De terreingeneeskunde legt de nadruk op het schoonmaken van de persoon in kwestie.

Wanneer je – zoals de moderne geneeskunde – slechts de bacterie doodt, zie je de longontsteking – of een andere aandoening – vaak binnen de kortste keren terugkeren. Met één belangrijk verschil: de pneumokok is nu bestand tegen het gebruikte antibioticum. Wat we in feite doen, is een ziekte wegdrukken, waardoor er weer een nieuwe tevoorschijn komt, die we vervolgens ook weer wegdrukken. Artsen worden dus opgeleid in wat ik de medische verschuifkunde noem." (ref.)

Hoewel ook geleerde tijdgenoten van Louis Pasteur en Claude Bernard, zoals de Franse wetenschapper Antoine Béchamp (ref.), bepleitten dat de oorzaak van ziektes eerder gezocht moet worden in een giftig celmilieu dan in bacteriën, is deze zienswijze vandaag de dag toch in vrijwel geen enkel medisch studieboek meer terug te vinden.

Ondanks het feit dat in de loop der jaren de bewijzen zich opgestapeld hebben dat een op allopathische medicijnen gebaseerd systeem vaak niet goed werkt en zelfs schadelijk kan zijn voor de patiënt (ref.), blijft de medische wereld vooralsnog stuurs wegkijken van andere, bijvoorbeeld meer holistische benaderingen.

Dit kun je de meeste medici zelf niet eens kwalijk nemen, omdat het ze simpelweg aan overzicht ontbreekt. Ze zijn zo specialistisch opgeleid dat ze alles afweten van bijvoorbeeld de bijnierschors of niet-kleincellige longtumoren. Maar buiten hun vakgebied is het, afgezien van hun basiskennis, vaak één groot, grijs gebied voor ze.

De instanties die dit overzicht wél zouden moeten hebben, zoals het Ministerie van Volksgezondheid en het RIVM hebben vaak zulke nauwe banden met de farma dat ze andere visies ook bij voorbaat afwijzen.

Conventioneel

Zoals gezegd, als er hier in het Westen kanker bij je geconstateerd wordt, heeft het medische systeem eigenlijk maar één soort behandeling voor je beschikbaar: een combinatie van chemo, bestraling, operaties en/of pillen.

Afhankelijk van de soort kanker wordt er hier en daar ook nog een hormoontherapie (medicijnen die kankerbevorderende hormonen blokkeren) voorgeschreven, of een immunotherapie of gentherapie. De werkzaamheid van deze methodes valt vaak tegen en de bijwerkingen kunnen verschrikkelijk zijn. Voor deze bijwerkingen krijg je dan vaak weer andere medicijnen voorgeschreven.

Deze conventionele behandelingen richten zich uitsluitend op symptoombestrijding, oftewel het reduceren van de tumor. De oorzaak van de kanker wordt vrijwel nooit besproken. Holistische benaderingen worden ook nooit besproken.

Als een kind de mazelen krijgt, weet iedere arts meteen dat het lichaampje ziek is en dat niet ieder vlekje apart behandeld hoeft te worden. Bij kanker echter wordt de mogelijkheid dat het hele lichaam wel eens ziek zou kunnen zijn en dat tumoren daar misschien de symptomen van zijn, geen moment overwogen. Dan wordt iedere tumor wél apart behandeld.

Dus dan worden direct de chemozakken en bestralingsapparatuur weer in stelling gebracht. Als de kanker nog in stadium 1 of 2 verkeert, kunnen deze methoden soms nog enig soelaas bieden (afgezien van het feit dat ze zelf ook kankerverwekkend zijn, waardoor de kanker vaak later weer terugkomt).

Als er echter uitzaaiingen naar lymfeklieren (stadium 3) of andere plaatsen (stadium 4) geconstateerd worden, wordt behandeling vaak afgeraden of stopgezet, en wordt de patiënt "uitbehandeld" verklaard (ref.).

Sinds enige tijd is ook de zogenaamde immunotherapie in opkomst, die uitgaat van de versterking van het eigen afweersysteem (ref.). Een stap in de goede richting lijkt het, maar dit wordt dan vaak ook weer gegeven in combinatie met schadelijke pillen (ref.) en chemotherapie. Chemo beschadigt het afweersysteem juist, dus dat werkt elkaar dan tegen.

Waarmee de reguliere zorg opnieuw laat zien nog behoorlijk ver verwijderd te zijn van het juiste begrip, en dus de juiste aanpak, van kanker.

Florerende farma

De enige die beter wordt van iedere reguliere kankerbehandeling, is de farma. Aan gepatenteerde kankermedicijnen en andere benodigdheden voor reguliere ziekenhuisbehandelingen (zoals chemovloeistof) wordt een vermogen verdiend. Nu al meer dan 100 miljard dollar per jaar wereldwijd, becijferde het IMS Institute for Healthcare Informatics (ref.).

De industrie beweert vaak dat de hoge prijzen voor kankermedicijnen nodig zijn om al hun kosten aan ontwikkeling, productie, verkoop en marketing eruit te kunnen halen. Maar wetenschappers van de Erasmus Universiteit in Rotterdam die deze bewering onderzochten, concludeerden dat dit onzin is.

Een hormoonmiddel als enzalutamide bijvoorbeeld zou niet meer dan ongeveer 2.500 euro mogen kosten, terwijl de farma hier (in de VS) bijna 75.000 euro voor rekent. Bijna het 30-voudige dus (ref.). Ook op andere medicijnen, vaak niet eens ontwikkeld door de farmaceut zelf maar bijvoorbeeld in een ziekenhuis, wordt regelmatig honderden tot duizenden procenten winst gemaakt (ref.).

Een andere geweldige kip met gouden eieren voor de farma is de zogenaamde "Search for the Cure", oftewel het zoeken naar een geneesmiddel voor kanker. Via overheden, goede doelen en inzamelingsacties worden er jaarlijks tientallen miljarden gegenereerd voor kankeronderzoek. En raad eens bij wie het grootste gedeelte van dat geld terechtkomt, omdat zij nou eenmaal over de beste onderzoeksfaciliteiten beschikken (ref.)? Juist.

In de VS voert de voedsel- en medicijnenwaakhond de FDA zelfs een actief beleid om de ontwikkeling en goedkeuring van nieuwe medicijnen alleen maar toe te wijzen aan grote farmaceutische bedrijven, en niet aan onafhankelijke onderzoekers.

Al in 1976 schreef toenmalig FDA-directeur Richard Crout in het blad "The Cancer Letter": "Wanneer iemand anders dan grote instellingen toestemming vraagt om klinische studies uit te voeren, moeten we harde regelgeving toepassen. Soms vinden we het gepast om onderzoek te belemmeren. Zodra we deze richtlijnen voor onszelf goedkeurden, heeft de FDA hier altijd naar gehandeld."

In 1982 herhaalde hij dat nog eens: "Ik heb nooit en zal ook nooit een nieuw geneesmiddel goedkeuren voor een individu, alleen maar voor grote farmaceutische bedrijven met onbeperkte financiën." (ref.)

Ook kankeronderzoek valt lastig te doen buiten de invloed van de farma om. De farma doet het meeste medisch onderzoek in de wereld zelf, of sponsort het indirect via o.a. universiteiten en academische ziekenhuizen (ref.).

Studie naar zaken waar geen patent op aan te vragen valt, zoals natuurlijke middelen of gezonde voeding, wordt daarbij uiteraard gemeden. En onderzoek naar farmaceutische middelen dat resultaten oplevert die de industrie niet welgevallig zijn, wordt via statistische trucjes vaak de goede kant op gemasseerd, of gewoon niet gepubliceerd (ref.).

Onafhankelijk laboratorisch onderzoek bestaat wel, maar is voor fondsen vaak aangewezen op donaties en subsidies die toegekend worden door organen die ook weer banden hebben met de farma. Zoals in Nederland de NWO, ZonMw en KWF Kankerbestrijding (ref.).

Bovendien blijft de industrie zeggenschap houden over gepatenteerde medicijnen. Wetenschappers die deze middelen willen gebruiken voor onderzoek, moeten daar eerst toestemming voor vragen aan de fabrikant. En als die ook maar één manier zien waarop dat onderzoek hun winsten wel eens zou kunnen bedreigen, geven ze die toestemming vaak gewoon niet (ref.).

Daarnaast zijn de condities om gedegen onderzoek te doen soms zo ingewikkeld gemaakt door allerlei instanties, dat een onderzoeker eerst bij de notaris langs moet om alle benodigde gegevens bij elkaar te krijgen (ref.).

In theorie zouden patenten na verloop van tijd moeten aflopen, waardoor ze goedkoper kunnen worden en vrij beschikbaar moeten komen voor onderzoek. Maar in de praktijk passen farmaceuten voor hun meest winstgevende medicijnen dan allerlei bedenkelijke trucs toe, bijvoorbeeld door een enkel ingrediëntje aan te passen, waardoor het een "nieuw" medicijn wordt dat dan opnieuw gepatenteerd kan worden. Evergreening wordt dat genoemd (ref.).

Een goed voorbeeld van de onverbloemde inhaligheid van de farma was te zien in een uitzending van het programma Nieuwsuur op 14 december 2017. Daarin was aandacht voor het werk van ziekenhuisapotheken (ref.).

Veel universitaire ziekenhuizen hebben hun eigen apotheek waarin ze zelf medicijnen ontwikkelen. Dat gebeurt vooral voor ziektes die niet vaak voorkomen. Deze medicijnen worden beschikbaar gesteld aan de patiënten tegen een redelijke prijs. Er wordt meestal geen patent op aangevraagd, omdat dat tijd en geld kost.

Het komt echter regelmatig voor dat een farmaceut dat middel in handen krijgt, het snel laat registreren en het vervolgens voor 50 tot 100 keer de oorspronkelijke prijs aanbiedt (!). Het bizarre daarbij is dat de ziekenhuisapotheek het middel dat ze zelf ontwikkeld hebben, vervolgens niet meer mag produceren, omdat het nu gepatenteerd is.

"Universiteiten, zorgorganisaties, iedereen in de medische wereld houdt zijn hand omhoog. Iedereen smeekt om geld. Niemand heeft geld. De enige die geld heeft, zijn de grote multinationale corporaties. Zij zwemmen erin. En zij gebruiken dat geld om invloed te kopen. Dat doen ze op allerlei sluikse manieren. Dat is moeilijk te bewijzen voor buitenstaanders, maar iedereen weet: zolang je hun boodschap verkondigt, krijg je je geld. Het publiek heeft hier geen idee van. Zo beïnvloed je het hele medisch establishment, simpelweg met geld."
- Dr. Peter Rost, voormalig vicepresident van farmaceut Pfizer (ref.)

No cure, no pay   much pay

De commerciële farma zou zichzelf ernstig in de vingers snijden als ze opeens met een geneesmiddel voor kanker op de proppen zouden komen, of als iemand anders dat deed. Dat proberen ze dus juist ten koste van alles te voorkomen. Hiervoor is in de loop der jaren een heel leger aan instanties, advocaten en lobbyisten opgericht die ervoor moeten zorgen dat die mogelijkheid zo goed als uitgesloten wordt (ref.).

In Nederland is o.a. de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) uitgerust met deze taak. Net zoals begin vorige eeuw in Amerika gebeurde n.a.v. het bovengenoemde Flexner Report, gaan deze moderne heksenjagers achter alles aan wat kanker niet volgens de protocollen behandelt. Dit gebeurt vaak op uiterst agressieve wijze, waarbij het gezond verstand ver te zoeken is.

Hans Moolenburgh vertelde hierover: "Een collega van mij, Ron Haar, richtte een Moerman-artsengroep op en genas een kind van kanker. Vervolgens werd hij door de Inspectie voor de Gezondheidszorg aangeklaagd omdat hij een kind behandeld had 'op niet-oncologische wijze'." (ref.)

Natuurlijk wordt zoveel mogelijk verborgen gehouden dat het de farma is die bij dit soort instellingen daadwerkelijk aan de touwtjes trekt. Het wordt altijd zo gespeeld dat de overheid zo'n instantie in het leven roept, uiteraard "in het belang van de volksgezondheid".

Voor de vorm wordt er hier en daar ook wel eens een boete uitgedeeld aan de industrie als men al te opzichtig over de schreef gaat, maar die bedragen zijn vele malen lager dan de winst, dus dat is geen probleem (ref.).

Overheid farma

Wie echter enige studie doet naar de banden die politici en topambtenaren met de farma hebben, snapt al snel hoe het spelletje werkt. De farma en overheden liggen niet alleen in bed met elkaar, er is sprake van een uiterst succesvol huwelijk dat beide echtelieden al jarenlang volop aan hun trekken laat komen, gezien de (financiële) voordelen die het oplevert (ref.).

Als je zelfs de overheid in je zak hebt, wordt het makkelijk om als industrie het systeem naar je hand te zetten. Dan kun je gewoon alles legaal laten tegenwerken wat je winst zou kunnen bedreigen.

Zo werden geneeskrachtige cannabismedicijnen verboden, worden telers van biologische producten geconfronteerd met een immense bureaucratische papierwinkel (en aanbieders van bespoten producten niet), is de "Codex Alimentarius" (ref.) ingevoerd die het producenten van natuurlijke middelen verbiedt om op de verpakking of op hun website aan te geven waar het bij helpt, enz. Men verbiedt wat af.

In Engeland is het zelfs bij wet verboden om te beweren dat kanker te genezen is (ref.) en word je vervolgd (ref.) en veroordeeld als je dat toch doet (ref.).

Arts en epidemioloog Dick Bijl werkte meer dan 20 jaar voor het medisch vakblad "Geneesmiddelenbulletin". Daar leerde hij hoe het systeem in elkaar steekt (ref.):

Dick Bijl

"Toen ik er in 1995 als redacteur kwam werken, zag ik het als mijn taak de wetenschappelijke literatuur netjes samen te vatten en kritisch op een rij te zetten. Na een aantal jaren bleek eigenlijk dat we gewoon massaal werden belazerd — eerst merkten we dat onderzoeken met negatieve uitkomsten niet werden gepubliceerd en dat de gepubliceerde artikelen dus een scheef beeld scheppen.

Dan ga je verder en dan blijkt dat onderzoekers of fabrikanten desnoods regelrecht frauderen, gegevens vervalsen en bijwerkingen verdonkeremanen. Dat ze zich helemaal niet aan de protocollen en de wetenschappelijke mores houden en dat je daar alleen via rechtszaken achter kunt komen.

Tegelijkertijd zag ik ook dat het werk van het Geneesmiddelenbulletin voortdurend moeilijker werd gemaakt. We zijn nota bene in 1967 door de overheid zelf opgericht, maar er moest altijd beknibbeld en bezuinigd worden, en we kregen steeds te horen dat we ‘te negatief’ waren.

De economische macht, dus de beslissende invloed, is de laatste decennia steeds meer bij het bedrijfsleven komen te liggen. De overheid, dus het ministerie van VWS, vereenzelvigt zich nu liever met de belangen van de industrie dan van de patiënten. Waar bijwerkingen vroeger in het belang van patiënten openbaar werden gemaakt, zijn het nu bedrijfsgeheimen.

Bijwerkingencentrum Lareb, dat voorheen bij onze zusterbladen een goede naam had, is verworden tot een ‘turfinstituut’ van de farmaceutische industrie."

"Pooiers voor de farma"

De gemiddelde startende medicus weet nog niets van dit alles. Die kiest meestal vol goede moed voor een studie geneeskunde, in de hoop om later mensen beter te kunnen maken.

Deze zwarte kant van ons zorgsysteem wordt natuurlijk ook zoveel mogelijk buiten beeld gehouden, de focus wordt gelegd op de nobele kant van het beroep. Die is vastgelegd in mooie woorden van overkoepelende instanties, zoals de World Medical Association (WMA) die in de "Verklaring van Genève" artsen gebiedt om toch vooral altijd ethisch te handelen: "De gezondheid van mijn patiënt zal mijn eerste overweging zijn" (ref.).

Ook in de eed of gelofte die medische studenten afleggen op het moment dat zij hun artsbevoegdheid krijgen, weerklinkt het respect voor het leven (ref.).

Het is tijdens de uitoefening van zijn beroep dat een arts er vaak pas achter komt dat het in de praktijk toch niet helemaal werkt zoals hij zich voorgesteld had. De farma blijkt haar tentakels aan alle kanten in het medische systeem gewrongen te hebben.

"Medische ontwikkelingen worden voor het grootste gedeelte geleid door de farmaceutische industrie. Dat vind ik een groot manco. Het laboratorium van een ziekenhuis heeft per jaar 1 tot 2 miljoen euro aan inkomsten nodig vanuit de farmaceutische industrie. Dat betekent dat je dingen voor ze moet testen waar je als dokter niets aan hebt, en je patiënten ook niet. We doen dat toch, om de boel draaiende te houden, en ook nog wat eigen ideeën te kunnen onderzoeken. Maar in mijn optiek is dat ongezond. Je zou volledig onafhankelijk van die industrie moeten werken," verwoordt de Nederlandse oncoloog Casper van Eijck het (ref.).

De Amerikaanse arts Robert Rowen drukt zich iets minder diplomatiek uit: "Ik was opgeleid om ziektes te behandelen, maar in de praktijk was ik gewoon een pooier voor de farmaceutische industrie, die hun producten aan de man bracht. De oorzaak van de ziektes wordt nooit aangepakt." (ref.)

Op het gebied van kanker is dat laatste zelfs letterlijk zo, want oncologen zijn in de VS de enige specialisten die zelf medicijnen mogen verkopen aan hun patiënten. Ze delen dus ook mee in de winst. Hierdoor heeft zo'n arts geen enkele aansporing meer om zijn patiënten ook maar iets anders te adviseren dan meteen de conventionele behandeling in te gaan.

Artsen mogen in Nederland niet direct geld van de farma aannemen om hun producten voor te schrijven, dus probeert de farma hen op allerlei andere manieren te verleiden (ref.). En met succes. Sommige medici verdienen tienduizenden euro's extra per jaar voor activiteiten die door de farma georganiseerd worden, zoals spreekbeurten, "advieswerk", artikelen voor vakbladen, gesponsord onderzoek en ruime onkostenvergoedingen bij congresbezoeken (ref.).

Ook worden ze uitgenodigd voor "opfriscursussen" die vaak weinig om het lijf hebben, maar die wel in luxueuze oorden zoals Davos in Zwitserland of op zonnige eilanden georganiseerd worden. Daar betaalt de farma hun ook weer duizenden euro's om lezingen te geven voor hun collega's. Vooral specialisten die veel medicijnen voorschrijven, zoals reumatologen, urologen, longartsen en internisten worden zo van alle kanten in de watten gelegd (ref.).

Veel artsen weten zelf ook wel dat deze vorm van belangenverstrengeling eigenlijk niet helemaal zuiver is, vandaar dat lang niet alles in de openbaarheid gebracht wordt (ref.).

Geen ontkomen aan

Maar zelfs voor artsen die zo integer mogelijk proberen te zijn is het vrijwel onmogelijk om aan de macht van de farma te ontsnappen, want een arts is verplicht om zich regelmatig bij te laten scholen. En deze nascholing wordt ook vrijwel volledig georganiseerd door de farma.

Niet alleen worden de docenten en sprekers voor dit soort nascholing door de farma zelf geselecteerd, ook komt het regelmatig voor dat de organisatie letterlijk in handen gegeven wordt van een reclamebureau. Zo worden er massa's medische producten aan de man gebracht die geen enkel nut hebben, maar wel weer voor aantrekkelijke winsten zorgen.

De 'cursussen' worden zowel offline als online aangeboden, om maar zoveel mogelijk artsen te bereiken.

Alsof dat nog niet erg genoeg is zijn deze producten, zoals insulinesoorten, anti-diabetica en cholesterolverlagers vaak ook nog eens onvoldoende getest, wat veel onnodig leed onder patiënten veroorzaakt en volgens verschillende onderzoeken al zeker voor honderdduizenden doden gezorgd heeft gedurende de afgelopen decennia (ref.).

Instanties die hiertegen in het verweer zouden moeten komen, zoals in Nederland de artsenfederatie KNMG en de Inspectie, worden doelbewust onderbemand en ondergefinancierd gehouden door farmapoppetjes binnen de overheid, of worden zelf bestierd door farmapoppetjes, waardoor ze alleen papieren tijgers zijn die de boel grotendeels op hun beloop laten.

Psychische problemen? Dan ook pillen

Deze praktijken beperken zich niet tot artsen die zich met fysieke aandoeningen bezighouden, ook in de psychische hulpverlening is de invloed van de farma danig voelbaar.

Vanuit farmaceutische hoek wordt constant de visie gepromoot dat de oorzaak van psychische problemen toch vooral in een chemische disbalans in de hersenen gezocht moet worden. Hiervoor heeft men een naslagwerk ontwikkeld dat in de hele westerse wereld als leidend geldt en ook wel de bijbel van de psychiatrie genoemd wordt, "DSM" (ref.) geheten.

Hierdoor zijn psychiaters in de loop der jaren steeds meer pillen aan hun patiënten gaan voorschrijven. Er is echter geen enkel bewijs voor deze "chemische disbalans". Er zijn geen laboratoriumtesten gedaan, geen bloedonderzoek, er is helemaal niets wat deze veronderstelde chemische afwijkingen aantoont.

Toch worden er elke dag weer miljoenen synthetische medicijnen met de meest onmogelijke namen (ref.) aan mensen met psychische problemen voorgeschreven, met alle schadelijke bijwerkingen van dien (ref.). Terwijl de factoren die vaak wél een rol spelen bij het ontstaan van deze klachten, veelal buiten beschouwing gelaten worden.

Want dat zijn factoren waar voor de industrie niets aan te verdienen valt. Zo hebben onderzoekers vastgesteld dat mensen met een depressie meestal niet simpelweg een tekort aan het hormoon serotonine in het brein hebben, maar juist lijden onder de onnatuurlijke westerse maatschappij van tegenwoordig (ref.). Met een bijbehorende levensstijl die zich kenmerkt door o.a.:

• weinig echte verbinding met, of waardering van anderen

• stress

• onzekerheid

• een slechte gezondheid

• een ongezonde darmflora (ref.)

• trauma's

• een autoritaire opvoeding

• te weinig zonlicht

• een gebrek aan vervulling

• spirituele armoe

• afwezigheid van een beter toekomstperspectief

• ontkoppeling van de natuur

Zodra mensen hieraan gaan werken, treedt er vaal al snel verbetering op in de depressieve klachten, zonder dat er een pil aan te pas komt.

Gelukkig zien steeds meer psychische hulpverleners dit ook in en wordt er voor de behandeling van o.a. depressie, posttraumatische stressstoornis (PTSD), paniekaanvallen, verslaving en trauma's steeds vaker gebruikgemaakt van behandelingen die zich daadwerkelijk met de psyche bezighouden, zoals hypnose, EMDR (ref.), regressietherapie en psychedelica (ref.).

Wij van WC-Eend...

Alvorens een nieuw medicijn geregistreerd mag worden, moet het eerst getest en "veilig en effectief" verklaard worden. In de meeste gevallen doen de fabrikanten dit zélf.

Medische organen die dit werk eigenlijk in hun plaats zouden moeten doen om elke schijn van partijdigheid te vermijden, zoals in Nederland het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen (CBG) en het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) hebben geen budget om deze vaak miljoenen kostende onderzoeken te doen. Daarom gaan ze voornamelijk af op de rapporten van de farma.

Het grootste gedeelte van het budget dat deze instellingen wel tot hun beschikking hebben, wordt trouwens ook betaald door de farma (ref.). En hoewel de regels bepalen dat "bestuursleden en medewerkers van de nationale geneesmiddelenautoriteiten geen belangen mogen hebben die hun onafhankelijkheid kunnen beïnvloeden", hebben verschillende onderzoeksjournalisten vastgesteld dat deze belangen er wel degelijk volop zijn (ref.).

Hierdoor lijken deze organen in arbitragezaken steevast de belangen van de industrie boven die van de patiënt te kiezen. Of zoals onderzoeksjournalist Joop Bouma het beschreef: "Er is nog veel geheimzinnigheid in de pillensector, vrijwel alle dossiers beschouwt het CBG als vertrouwelijk. Wie een document opvraagt, moet niet raar opkijken als grote lappen tekst met dikke viltstiften zwart en onleesbaar zijn gemaakt".

Het CBG is de instantie die in Nederland gaat over de goedkeuring en het laten registreren van medicijnen (ref.). Het kost de farma over het algemeen dus weinig moeite om hun producten op te laten nemen in het Register van Geneesmiddelen en een registratienummer (RVG-nummer) te krijgen. Dit is belangrijk, omdat artsen bij voorkeur geregistreerde medicijnen voorschrijven aan hun patiënten. Ze willen immers liever geen problemen krijgen met de Inspectie.

Ook het RIVM, dat beweert "zich al meer dan 100 jaar in te zetten voor een gezonde bevolking in een gezonde leefomgeving", zoals op hun website te lezen staat, lijkt zich in de praktijk nauwelijks om de volksgezondheid te bekommeren. Wanneer deze organisatie in de publiciteit komt, of het nu gaat om de veiligheid van borstimplantaten (ref.), het nut van vaccins (ref.) of de giftigheid van rubberkorrels op kunstgrasvelden (ref.), kun je er bijna bij voorbaat al donder op zeggen dat ze de kant van de industrie zullen kiezen.

Onderzoeken die de belangen van de farma of andere bedrijfstakken zouden kunnen schaden worden tot een minimum beperkt of helemaal niet gehouden.

Overzicht van de bijna onvoorstelbare woekerwinsten die farmaceuten boeken met hun medicijnen. Op Xanax-tabletten, een ontspanningsmiddel, wordt in de VS meer dan vijfhonderdduizend procent winst geboekt

Stortvloed aan protocollen

Bij artsen die ooit met de beste bedoelingen aan hun medische opleiding begonnen, leidt deze situatie vaak tot frustratie. Ze wilden mensen gaan genezen, maar zien hun patiënten door alle bijwerkingen van chemische medicijnen en slopende behandelingen zoals chemo en bestraling vaak van kwaad tot erger gaan. Het systeem waarin ze zich bevinden biedt echter nauwelijks ruimte voor eigen initiatieven of andere benaderingen, mede doordat er leidende protocollen bestaan voor bijna iedere klacht (ref.).

Wie in Nederland als dokter deze protocollen negeert of zogenaamde complementaire en alternatieve geneeswijzen (CAG) aanraadt bij zijn patiënten, loopt het risico om te worden aangeklaagd door het Medisch tuchtcollege (ref.). In het ergste geval kan hij dan uit zijn ambt worden gezet of zelfs vervolgd worden.

Deze onzichtbare kooi waaruit geen ontsnappen mogelijk lijkt, kan leiden tot stress onder artsen. Met als gevolg hoge zelfmoordcijfers (ref.) en andere stressgerelateerde problemen zoals depressie, huwelijksproblemen en verslaving - al worden die lang niet altijd gerapporteerd bij hulpverlenende instanties (ref.).

Medisch terrorisme

De eerdergenoemde Amerikaanse dokter Robert Rowen wist het in zijn thuisstaat Alaska voor elkaar te krijgen dat artsen die ook aanvullende behandelingen willen aanbieden, daar wettig voor beschermd worden.

Maar dat zijn uitzonderingen, want over het algemeen worden 'dissidenten' in de VS juist nog harder aangepakt dan hier. Meestal via de rechtbank of tuchtraden, maar men is daar al zo ver doorgeslagen dat dokters soms ook privé het leven onmogelijk gemaakt wordt (ref.).

Vooral de FDA en de DEA, zeg maar de Inspectie voor de Gezondheidszorg daar, hebben een kwalijke reputatie opgebouwd op dit gebied. Wie als medicus in de VS weigert in de pas te lopen en zelf alternatieve methodes ontwikkelt om kanker te behandelen, krijgt te maken met een ongekende hoeveelheid agressie, die de arts vaak volledig berooid, in diskrediet gebracht, uit zijn ambt ontheven en gedesillusioneerd achterlaat (ref.).

Niet alleen artsen worden zo aangepakt, ook anderen die zich afzetten tegen het medisch establishment worden op allerlei manieren geïntimideerd, bedreigd, of nog erger. De Amerikaanse Brandy Vaughan, een voormalig vertegenwoordigster voor farmaceut Merck die zich openlijk uitsprak over de gevaren van vaccins, werd in haar eigen huis geïntimideerd op manieren dat die doen vermoeden dat de macht van de farma verder reikt dan alleen de medische industrie (ref.).

Zo werd er meerdere malen bij haar ingebroken zonder dat er braaksporen te zien waren (of haar alarminstallatie afging) en werden er daarbij schijnbaar bewust objecten achtergelaten in haar huis die voor haar een signaal waren dat ze afgeluisterd werd. Ze ging door met haar strijd, maar moest dat uiteindelijk waarschijnlijk met haar leven bekopen. In december 2020 werd ze dood aangetroffen door haar zoontje, "overleden door onbekende oorzaak" volgens de politie. Ze was pas 49 jaar (ref.).

Moleculair biologe Judy Mikovits, die in 2009 ontdekte dat er schadelijke virussen in vaccins zaten die o.a. chronische vermoeidheid, neurologische aandoeningen en kanker kunnen veroorzaken, werd op niet mis te verstane wijze duidelijk gemaakt dat ze haar publicatie moest intrekken. Toen ze dat weigerde, werd ze in haar eigen huis gearresteerd en vervolgens gevangengezet (ref.).

En zij zijn niet de enigen met zulke verhalen. "Tijdens een winternacht heeft iemand ons huis aangestoken, waarna het volledig afbrandde. Alles ging verloren, inclusief onze opgeslagen medische dossiers en onze huisdieren...Deze wetteloze duivels van het establishment hebben me drie keer proberen te vergiftigen, waardoor ik toevallen kreeg, een paar keer per week, wel 14 maanden lang. Ze hebben geprobeerd om me neer te schieten en kochten mijn advocaat en boekhouder om," vertelde William Donald Kelley (1925 - 2005), Amerikaans arts en wetenschapper, over de behandeling die hem ten deel viel nadat hij het had gedurfd om zelf een succesvolle kankertherapie te ontwikkelen op basis van natuurlijke middelen.

Meer recentelijk werd er een golf van tientallen verdachte overlijdensgevallen onder holistische artsen in Amerika waargenomen die iets te maken leek te hebben met het gebruik van het middel GcMAF, een eiwit waar zieke mensen vaak een tekort aan hebben en dat het afweersysteem effectiever kan maken bij het genezen van o.a. kanker (ref.).

Bij al deze artsen was er sprake van een vreemdsoortig ongeluk of sprak de politie van "zelfmoord", terwijl die dokters nog middenin het leven stonden en vaak een succesvolle eigen praktijk opgebouwd hadden. Er is daar zelfs een nieuw werkwoord bedacht voor dit soort verdachte sterfgevallen: to be suicided ("verzelfmoord" worden).

In november 2019 werd de Amerikaanse bestsellerschrijfster Jennifer Jaynes dood aangetroffen. Zij schreef onder meer schreef over de corruptie binnen de vaccinatie-industrie. De politie oordeelde meteen dat het hier om "zelfmoord" ging, ondanks dat ze niet één, maar twee schotwonden in haar hoofd had (ref.).

De reguliere media berichten hier doorgaans weinig over. Journalisten in de alternatieve media die dit wel doen, worden door de gevestigde orde meestal genegeerd of als "complotdenkers" weggezet.

Onder meer de bekende alternatieve arts Nicholas Gonzalez, die patiënten behandelde op basis van gezonde voeding en enzymen, kwam zo op mysterieuze wijze om het leven (ref.).
De bovengenoemde Nederlandse oud-arts Hans Moolenburgh was een vriend van Gonzalez en zei dat autopsie uitgewezen had dat de binnenkant van het hart van Gonzalez op onverklaarbare wijze zwartgeblakerd was (ref.).

De invloed van de farma op het dagelijks leven is zo ver doorgedreven in de VS, dat een patiënt vaak nauwelijks nog iets te kiezen heeft als er een ernstige diagnose gesteld wordt, zoals kanker. Doordat het hele systeem daar, inclusief de rechtspraak, de conventionele behandeling als de enige bewezen therapie ziet, worden er regelmatig ouders uit hun ouderlijke macht ontzet als ze weigeren om hun kind chemo te geven bij de diagnose kanker (ref.).

Zelfs 17-jarigen die zelf ook geen chemo willen, worden nog uit hun huis ontvoerd en vastgebonden op een ziekenhuisbed om hen chemo toe te dienen (ref.).

Doorgeslagen marktwerking in Nederland

Dergelijke excessen zijn voor zover ons bekend nog niet doorgedrongen in Nederland, maar dat de zorg ook hier steeds meer om geld draait, staat vast.

Het tv-programma "Radar" liet zien dat de toenemende marktwerking ervoor gezorgd heeft dat er door ziekenhuizen vaak zoveel mogelijk behandelingen gedaan worden, ook als dat niet altijd nodig is (ref.).

Ook worden simpele medische ingrepen, zoals het verwijderen van amandelen, vaak over twee operaties uitgesmeerd om meer te kunnen verdienen. Dit gaat ten koste van de gezondheid van de patiënt, want die moet dan twee keer onder narcose i.p.v. één.

Als er niet genoeg behandelingen gedaan worden, is het niet rendabel om een bepaalde afdeling (of het hele ziekenhuis) open te houden. "Productietenten" worden zulke ziekenhuizen genoemd in het vakjargon.

Het tv-programma "Zembla" liet zien dat sommige ziekenhuizen er in dit kader soms zelfs voor kiezen om grondige ingrepen die in één keer moeten gebeuren en veel tijd vergen, te vervangen door snelle, minder grondige ingrepen. Terwijl men weet dat de kans op (chronische) klachten bij de patiënt na afloop dan aanzienlijk groter is (ref.).

Sinds de introductie van het nieuwe zorgstelsel door minister Hans Hoogervorst (VVD) op 1 januari 2006 hebben ziekenhuizen aandeelhouders gekregen en zijn het dus feitelijk commerciële instellingen geworden. Hierdoor hebben wij in Nederland nu het één na duurste zorgsysteem ter wereld gekregen, na de VS.

De meeste winst maken farmaceuten met de verkoop van medicijnen aan ziekenhuizen. Vooral kankermedicijnen en chemo zijn peperduur. Om de kosten te drukken, krijgen patiënten daarom nu soms niet meer de dure behandeling in het ziekenhuis die vroeger nog wel gegeven werd (ref.).

Al kun je je afvragen of dat wel zo'n slechte zaak is, omdat veel kankerpatiënten die nu voortijdig "uitbehandeld" verklaard worden, zich hier niet bij neerleggen en zelf op zoek gaan naar oplossingen. Vooral dankzij het internet komen ze dan vaak uit bij alternatieve behandelingen die niet alleen minder bijwerkingen hebben, maar vaak ook meer succes hebben dan de conventionele.

Farmaceuten vertellen overigens aan niemand hoe de hoge prijzen van hun producten tot stand komen. Ze verbieden ziekenhuizen ook om naar buiten te brengen welke prijs ze voor de medicijnen moeten betalen. Doen ze dat wel, dat krijgen ze het daarna niet meer voor dezelfde prijs.

Bovendien onderhandelen de farmaceuten met ieder ziekenhuis apart, zodat niemand van elkaar weet wat ze ervoor betalen en ze niet samen (goedkoper) kunnen inkopen.

Zorgverzekeraars geen haar beter

Het oude, vertrouwde ziekenfonds werd in 2006 afgeschaft en in plaats daarvan werd iedereen verplicht om een verzekering bij een erkende zorgverzekeraar te nemen.

Maar i.t.t. het oude ziekenfonds gaan deze zorgverzekeraars puur commercieel te werk. Ze proberen zoveel mogelijk te bezuinigen op zorggebieden waar zij makkelijk invloed op kunnen uitoefenen, zoals welke medicijnen er vergoed worden of hoe lang een behandeling bij een fysiotherapeut mag duren. Hierdoor krijgen patiënten vaak niet de zorg die zij nodig hebben, en vaak zelfs niet eens de beste medicijnen (ref.).

Natuurlijk klagen veel patiënten over deze praktijken, maar de lobby vanuit de zorgverzekeraars naar de overheid toe is sterk. Er wordt geen truc onbenut gelaten om maar zoveel mogelijk invloed te kunnen uitoefenen op het beleid van het kabinet.

Zo maken lobbybedrijven graag gebruik van voormalig medewerkers van beleidsbepalers, die nog steeds een ingang bij hen hebben en veel van hen afweten. Op die manier kunnen politici optimaal bespeeld worden en worden ze soms bang gemaakt met doemscenario's voor hun carrière als ze niet doen wat de industrie wil.

Ons kent ons

En de patiëntenorganisaties dan, zou je zeggen, komen die dan niet op voor de belangen van de patiënt? Op papier wel, maar die verenigingen zijn in de loop der jaren vaak steeds meer onderdeel geworden van het medische systeem, in plaats van het kritisch te controleren en actie te ondernemen waar nodig.

Ze worden vaak zwaar gesponsord door de farma (ref.) en hun vertegenwoordigers gaan doodleuk mee met de jaarlijkse snoepreisjes van topfiguren uit de zorgwereld.

Deze zogenaamde "zorgreizen" symboliseren het hoge ons-kent-ons-gehalte van de top van de zorg. Niet alleen patiëntenverenigingen doen eraan mee, ook topambtenaren, ministers en zorgverzekeraars. En farmaceuten natuurlijk. En dat alles op kosten van de belasting- en premiebetaler (ref.).

Arts Emma Bruns spreekt haar frustraties uit over het huidige zorgsysteem

De draaideur draait volop, want bestuurders die het ene jaar aan de kant van de patiënt (zouden moeten) staan, zie je een volgend jaar vaak weer terugkeren als vertegenwoordiger van een commerciële partij (ref.). De enige partij die nooit een uitnodiging krijgt, is de patiënt.

Zo worden zorgpolissen steeds verder uitgekleed en komen de kosten meer en meer op de schouders van de patiënt terecht.

Ons zorgstelsel lijkt linea recta de kant van het volledig gecommercialiseerde Amerikaanse systeem op te gaan, waar veel patiënten de zorg al zoveel mogelijk mijden. "Want," wordt daar gezegd, "als je in het ziekenhuis terechtkomt, ben je failliet." (ref.)

In de VS is het al voorgekomen dat politici tijdens debatten in het parlement soms letterlijk de zinnen oplepelden die in de aanbevelingen van de industrie stonden (ref.).

Hoewel Ministers van Volksgezondheid en belangenorganisatie zoals Zorgverzekeraars Nederland steeds zeggen dat wanneer de winsten van de zorgverzekeraars toenemen, de premie voor de zorgverzekerden de volgende keer waarschijnlijk omlaag zal gaan (ref.), is dat in werkelijkheid vrijwel nooit het geval.

Integendeel, de opgestreken zorgpremies worden meestal belegd met als doel om er nog meer aan te verdienen. Zo wordt er o.a. belegd in farmaceutische bedrijven die hun eigen winsten maximaliseren door extreem hoge prijzen te vragen voor medicijnen (ref.).

Gebrekkige communicatie

Niet alleen op macroniveau gaat de zorg een 'zorgelijke' kant op, ook in het ziekenhuis lijken de belangen van de patiënt niet altijd voorop te staan. Een veelgehoorde klacht onder kankerpatiënten is bijvoorbeeld het gebrek aan voorlichting vóór en tijdens de behandeling (ref.).

Dat begint al helemaal aan het begint van het traject, bij het diagnosegesprek. De mededeling dat er kanker geconstateerd is, kan een enorme schok bij de patiënt veroorzaken (ref.). Maar in plaats van dat er dan de tijd genomen wordt om alle mogelijke behandelingen, risico's, bijwerkingen en de prognoses rustig te bespreken, wordt er meestal op aangedrongen om meteen een vervolgafspraak te maken, zodat er zo snel mogelijk met de behandeling begonnen kan worden.

Onderzoek heeft aangetoond dat psychologische hulp tijdens het behandeltraject de kans op succes en overleving significant kan verbeteren (ref.). Maar in de praktijk gebeurt dit niet. Er is niemand die de patiënt bij de hand neemt en hem door het hele proces heen leidt. Hij krijgt geen telefoonnummer van iemand die hij kan bellen als er vragen zijn, en er is ook niemand die na de behandeling de nazorg op zich neemt.

Er wordt geen behandelingsplan overlegd en je hoort ook niets over dingen die je zelf kunt doen om je kanker te overwinnen. Of wat je kunt doen om ook daarna nog gezond te blijven, zoals beweging, natuurlijke voeding en ontgifting.

Hierdoor maakt een patiënt niet alleen vaak foute beslissingen (ref.), hij kan ook in de stress schieten. Het is bekend dat een kankerdiagnose soms net zo traumatiserend kan zijn als een oorlog, seksueel misbruik of een overval (ref.). De aanmaak van stresshormonen onderdrukt het afweersysteem, en een goed werkend afweersysteem is nou juist onontbeerlijk voor een volledig herstel van kanker.

Dat de communicatie tussen patiënten en medische behandelaars vaak niet optimaal verloopt wordt wel steeds meer onderkend, vandaar dat tegenwoordig wordt aangeraden om het gesprek op te nemen (ref.) of iemand mee te nemen die er meer neutraal in staat, zoals een vriend of familielid.

Ware doodsoorzaak verzwegen

Een ander probleem met het huidige systeem is dat de ware doodsoorzaak van overleden kankerpatiënten vaak niet vermeld wordt. In veel gevallen is niet de ziekte zelf, maar de schadelijke conventionele behandeling de reden dat de patiënt voortijdig komt te overlijden (ref.).

Dan moet de arts dus feitelijk zoiets als "chemokuur" of "bestralingsvergiftiging" als doodsoorzaak op de verklaring van overlijden invullen. Maar dit gebeurt vrijwel nooit. De directe toedracht wordt in het midden gelaten, er wordt simpelweg "de gevolgen van kanker" ingevuld.

Dr. Michael Farley

Dr. Michael Farley, een door de wol geverfde Amerikaanse patholoog, vertelt hierover: "Bij alle autopsies die ik gedaan heb, en ik heb er talloze gedaan bij kankerpatiënten, was er niet één overleden aan kanker. Ze waren overleden aan leverfalen, hartfalen, nierfalen...allemaal veroorzaakt door chemo.

Zij is de enige dokter die ik dat heb zien doen. Ze had het lef om de waarheid op te schrijven." (ref.)

Dat veel patiënten die het reguliere kankercircuit in gaan dat niet overleven, weet iedere arts. Maar dit wordt geaccepteerd door de gevestigde orde, omdat regulier als "enige bewezen kankertherapie" beschouwd wordt. Alles daarbuiten krijgt al snel het stempeltje "kwakzalverij". En dan wordt het juist niet geaccepteerd als er iemand komt te overlijden. Dan staan specialisten, politici en media vaak op hun achterste benen en worden er onderzoeken ingesteld, behandelpraktijken gesloten en mensen vervolgd (ref.).

Iedere "alternatieve" genezer heeft te maken met deze dubbele standaard (ref.). Daardoor moeten ze dikwijls op eieren lopen om geen patiënten aan te nemen die al te ver heen zijn, bijvoorbeeld door de chemo en bestraling, en een te grote overlijdenskans hebben. Ook al zouden ze zo iemand in hun hart wel graag willen helpen.

Hierdoor komt zo'n "uitbehandelde" patiënt vaak in een uitzichtloze situatie terecht, waar alleen de dood nog een uitweg biedt.

Oncologie: onderdeel van de oplossing of van het probleem?

Veel huisartsen en oncologen zien ook wel dat de reguliere kankerbehandelingen vaak meer kwaad dan goed doen. "Maar," zeggen ze, "hierdoor zijn de overlevingskansen bij bepaalde kankers wel omhoog gegaan."

Hier is echter sprake van een vertekend beeld, want kanker kan door de technologische ontwikkeling steeds vroeger vastgesteld worden. Kanker is in de meeste gevallen een langzaam proces, dus logisch dat er dan binnen vijf jaar (de standaardtermijn om sterftecijfers uit op te maken) ook minder patiënten overlijden.

Het maakt bij het vaststellen van de sterftecijfers overigens niet uit wat de conditie van de patiënt is op dat moment. Ook als hij er zo slecht aan toe is dat hij op de eerstvolgende dag na die vijf jaar zijn laatste adem uitblaast, telt hij toch als "kankeroverlever".

Bovendien laten statistieken vaak maar een deel van het verhaal zien. Het begrip "succesgehalte van twee of drie procent" beschrijft de overlevingscijfers van kankerpatiënten die chemo nemen t.o.v. patiënten die dat niet doen. Hier vallen echter wel een paar kanttekeningen bij te maken.

Ten eerste zijn deze cijfers alleen maar hoger in de eerste jaren, daarna scoren de chemo-weigeraars beter (ref.).

Ten tweede wordt de groep die "niets doet" niet nader gespecificeerd. Waarom zien deze mensen af van chemo en kiezen ze ook geen andere behandeling? De kans is groot dat dat in overleg met hun arts gebeurt. Bijvoorbeeld omdat de kanker al teveel is uitgezaaid of omdat de patiënt al een hoge leeftijd heeft waardoor de eventuele winst van chemo niet op zou wegen tegen de nadelen.

Met andere woorden: de mensen die afzien van chemo behoren waarschijnlijk sowieso al tot de zwakkere groep.

Chemonemers worden NOOIT vergeleken met chemoweigeraars die de reguliere zorg verlaten en actief aan de slag gaan met alternatieve behandelmethodes. Het succesgehalte van deze groep ligt namelijk veel hoger dan dat van chemonemers. Dat werd o.a. aangetoond tijdens een revisie van het werk van de Duitse arts Ryke Hamer, die bij zijn behandelmethoden uitging van het standpunt dat er aan elke kanker een bepaald emotioneel conflict ten grondslag moet liggen. Van zijn patiënten bleek niet minder dan 90% (!) na vijf jaar nog in leven te zijn (ref.). Dit weet de farma ook, dus hier wordt nooit onderzoek naar gedaan.

Als iemand gediagnosticeerd wordt met kanker maar vervolgens weigert om de conventionele behandeling te ondergaan en zichzelf daarna op natuurlijke wijze geneest, wordt dit simpelweg niet medisch geregistreerd. Het komt dus ook niet in de kankerstatistieken terecht. Het wordt als "anekdotisch bewijs" gezien en voor kennisgeving aangenomen (ref.).

Alternatief genegeerd

Bovendien wordt bij deze statistieken ook geen rekening gehouden met de alternatieve behandelingen die mensen vaak nemen naast hun conventionele behandeling. Daar wordt gewoon niet naar gekeken, maar dat gebeurt wel massaal.

Volgens een onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) laten niet minder dan een miljoen Nederlanders zich alternatief behandelen (ref.). Dat is opvallend, omdat zorgverzekeraars deze consulten en middelen vaak niet vergoeden, zelfs niet via aanvullende polissen.

Ook valt op dat het met name hoogopgeleiden zijn die bij gezondheidsklachten zelf op onderzoek uitgaan en vervolgens uitkomen bij bijvoorbeeld een acupuncturist, kruidentherapeut of homeopaat (ref.).

Verschillende onderzoeken laten zien dat vooral ook mensen met kanker gebruikmaken van "alternatief" (ref.). Als deze patiënten na vijf jaar nog in leven zijn, worden ze echter doodleuk bij de succescijfers van de coventionele behandeling opgeteld. Terwijl het net zo goed zou kunnen zijn dat ze overleven ONDANKS die behandeling, maar DANKZIJ de alternatieve therapie.

Selectief winkelen

Zoals hierboven besproken, negeren oncologen bij de verbeterde overlevingscijfers van bepaalde kankers vaak het feit dat die kankers tegenwoordig eerder vastgesteld kunnen worden dan vroeger.

Het gekke is echter, dat diezelfde oncologen die eerdere diagnose wél in hun voordeel gebruiken in discussies over de alsmaar stijgende kankercijfers onder de bevolking (ref.).

Want als kanker een kwestie is van foutjes in het DNA bij de celdeling, zoals zij beweren, is het toch niet logisch dat kanker vroeger een nauwelijks voorkomende ziekte was, maar dat nu al bijna de helft van alle mensen in het Westen ermee te maken krijgt?

Daar hebben medici met hun huidige benadering van kanker geen goede verklaring voor, dus wordt er dan juist wél gezegd dat dat beeld vertekend is omdat we kanker tegenwoordig nou eenmaal eerder kunnen opsporen.

Ze zien blijkbaar zelf niet in dat dat argument niet opgaat, omdat kanker vroeger bij de meeste mensen helemaal niet voorkwam. Niet in een vroeg stadium, niet in een later stadium, maar gewoon nooit.

Dan wordt er soms nog geopperd dat "mensen tegenwoordig nou eenmaal ouder worden dan vroeger, en er dus meer kanker is". Maar ook die vlieger gaat niet op, want de kankercijfers zijn stijgende in vrijwel iedere leeftijdscategorie, inclusief kinderen (ref.).

Hoewel de geneeskundige wetenschap al eeuwenlang bestaat (ref.) en men altijd alles zo nauwkeurig mogelijk bijgehouden heeft, kwam kanker in de medische literatuur vroeger simpelweg veel minder voor dan nu.

Wat de oncologen hier dus feitelijk zeggen is dat óf kanker vroeger net zo veel voorkwam als nu maar dat het vaak vanzelf weer overging zonder dat er een dokter aan te pas kwam, óf dat de huidige oncologie niet kankerbestrijdend, maar juist kankerbevorderend werkt. Een andere verklaring voor de stijgende kankercijfers is er toch niet te bedenken, als hun visie op kanker op zich wel juist zou zijn?

Geconfronteerd met deze hypotheses, worden ze echter beide door oncologen ontkend. Kortom, men spreekt zichzelf op allerlei manieren tegen.

Kanker gaat meestal vanzelf over

Wij ontdekten echter dat beide veronderstellingen wél waar zijn. Kanker gaat in de meeste gevallen vanzelf weer over, wat o.a. aangetoond wordt door de honderdduizenden dode kankercellen die dagelijks in onze urine en ontlasting te vinden zijn. Het uitschakelen van kankercellen is namelijk gewoon een taak van de beste kankervechter die er ooit geweest is: ons eigen afweersysteem.

Maar ook tumoren die al enigszins in een gevorderd stadium zijn, worden bij veel mensen vanzelf weer afgebroken (ref.). Omdat afweersysteem-ontregelende factoren zoals stress voor de meeste mensen na verloop van tijd weer overgaan en omdat mensen vaak van nature al iets aan hun ongezonde levensstijl gaan doen als ze zich regelmatig niet zo lekker voelen.

Dan kan het celmilieu weer dusdanig verbeteren en het afweersysteem weer zo ver aansterken dat het kwartje weer de andere kant op valt. Tumoren gaan dan spontaan in remissie, vaak nog voordat ze überhaupt geconstateerd werden (ref.).

Maar ook het tweede is waar: de huidige onderzoeksmethoden en behandelingen zijn zelf kankerverwekkend. Alles wat giftig is, werkt kankerverwekkend voor het lichaam. Dus het laat zich raden wat er gebeurt als er zulke abnormale hoeveelheden gif en straling tegelijk het lichaam in komen als tijdens chemo en bestraling gebeurt (ref.). Dat is vragen om problemen.

Bovendien zijn ook veel onderzoeksmethoden kankerbevorderend, zoals de straling die door borsten heen gaat bij mammogrammen (ref.), de radioactieve vloeistof die ingebracht wordt in de aderen voor scans en de puncties die in ingekapselde tumoren ingebracht worden, waardoor kankercellen vrij door het lichaam kunnen gaan zwerven.

Overdaad schaadt

Waar veel deskundigen het wel over eens zijn, is dat er vaak overbehandeling van kanker plaatsvindt. Niet alleen worden verschillende afwijkingen in bijvoorbeeld de borst of prostaat soms ten onrechte 'kanker' genoemd en ook als zodanig behandeld (ref.), ook zijn lang niet alle soorten kanker levensbedreigend of zelfs maar schadelijk voor de gezondheid.

Zo concludeerde het Amerikaanse Nationale Kankerinstituut (NCI) na onderzoek: "Het woord "kanker" roept vaak het schrikbeeld op van een onverbiddelijk dodelijk proces; echter, niet alle kankers zijn hetzelfde. Ze kunnen meerdere paden volgen en die leiden zeker niet allemaal tot metastasen en dood. Het kan ook een inactieve ziekte zijn die geen schade veroorzaakt tijdens het leven van de patiënt." (ref.)

Toch wordt er bijna altijd chemo gegeven bij kanker. Zelfs als de tumor al verwijderd is, bijvoorbeeld door zogenaamde radicale mastectomie (volledige verwijdering van de borst en alles eromheen) (ref.) bij vrouwen met borstkanker, wordt er vaak nog chemo gegeven als "adjuvante behandeling" (ref.).

Als patiënten liever geen chemo willen, bijvoorbeeld omdat ze bang zijn voor de bijwerkingen, worden ze vaak zo onder druk gezet door de specialisten in het ziekenhuis (ref.) dat ze uiteindelijk toch maar toegeven.

Toch is deze wijdverbreide overbehandeling niet alleen de schuld van de oncologen. Ook patiënten willen vaak chemo, zelfs als de arts het ze afraadt omdat het waarschijnlijk niet veel zal uithalen. Helemaal nietsdoen en gewoon maar naar huis gaan is voor veel mensen een nog minder aantrekkelijke optie dan behandelen met een minimale kans op succes. Dus dan toch maar aan de chemo (ref.).

De propagandamachine van de industrie heeft zijn werk wat dat betreft goed gedaan.

Artsen weten het soms zelf ook niet meer

Patiënten denken vaak dat artsen alles afweten van gezondheid, maar in werkelijkheid zitten dokters ook regelmatig met vraagtekens. "Ik heb 25 jaar het huisartsenvak uitgeoefend, en was in veel gevallen hartstikke machteloos. Dan wist ik niet wat ik moest doen," bekende oud-huisarts en oud-Tweede-Kamerlid Rob Oudkerk in een radioprogramma (ref.).

Vooral bij chronische aandoeningen blijkt het vaak lastig om een passende therapie te vinden, en worden er maar gewoon meerdere dingen geprobeerd in de hoop dat er iets aanslaat (ref.). Inclusief medicijnen die eigenlijk helemaal niet voor die kwaal bedoeld zijn (ref.).

Dit wordt zelfs aangemoedigd door de artsenbezoekers van de farma, ook al mag dat volgens de wet eigenlijk niet (ref.).

Door al dit goedbedoelde gepruts worden zogenaamde "iatrogene ziekten" een steeds groter probleem. Dit zijn ziekten die niet op natuurlijke wijze, maar juist door medisch ingrijpen worden veroorzaakt. Oftewel, het middel is erger dan de kwaal.

Het aantal overlijdens n.a.v. iatrogene ziekten wordt nu al in de top 3 van meest voorkomende doodsoorzaken geschat (ref.).

Oncologie als ultieme motor voor iatrogene ziekten

Vooral kanker bezorgt menig dokter hoofdbrekens. De oorzaak wordt vaak al nauwelijks begrepen, maar dan die reguliere behandelingen!

Welke huisarts heeft een op het oog gezonde patiënt die zich in zijn wachtkamer meldde met een pijntje of knobbeltje, en waar dan in het ziekenhuis vervolgens een tumor bij werd vastgesteld, niet in korte tijd door de chemo en/of bestraling in een wrak zien veranderen?

Dokters voelen zelf ook wel aan dat daar iets niet aan klopt. Daarom weigeren artsen ook regelmatig om zelf chemo te nemen als er kanker bij hen vastgesteld wordt (ref.).

Dan gaan ze zelf op onderzoek uit, en vaak komen ze dan therapieën tegen waar ze nooit iets over geleerd hebben tijdens hun studie (ref.). Anti-kankerdiëten. Lichaamsbeweging. Ontgifting. Antibacteriële en antivirale behandelingen. Ontstressing. Kankervechtende middelen zoals wietolie, kurkuma, zuurzak en zwarte zalf.

Je hart volgen

Maar niet alleen dat, want een mens is naast fysiek en psychisch ook een spiritueel wezen. Ieder mens wordt geboren met een zielenplan en heeft bepaalde talenten, passies en verlangens die hem tot in het diepst van zijn wezen kunnen vervullen.

Het verwezenlijken van zo'n droom kan leiden tot een gevoel van genoegdoening en rijkdom dat zo gezond is dat geen enkel middel van buitenaf daar ooit tegenop zou kunnen.

Dat komt omdat dat gevoel feitelijk uit pure levenskracht bestaat. Inspiratie betekent letterlijk: bezieling, de spirit komt erin. De levenslust die je voelt als je dingen doet waar je echt gelukkig van wordt, dat is kracht die in sommige (vaak oosterse) stromingen ook wel "chi" genoemd wordt.

En chi voedt je lichaam tot in zijn diepste vezels met energie. Als je je hart volgt in het leven en vooral de dingen doet waartoe je geïnspireerd wordt, is de kans op ziekte bijzonder klein.

Het maakt niet uit of die droom met uiterlijk succes te maken heeft. Voor de één zal dat wel zo zijn, voor de ander niet. Bij filmsterren is bijvoorbeeld onderzocht dat degenen die ooit een Oscar wonnen, gemiddeld vier tot zes jaar langer leefden dan acteurs aan wie deze eer voorbij ging (ref.). Zóveel chi leverde die ene prijs op.

Maar onzichtbare, diepe wensen die je alleen voor jezelf koestert, hebben net zo'n groot effect. Bijvoorbeeld kiezen voor een levensstijl of een partner die door je omgeving afgekeurd wordt, maar die jouw bloed wel sneller laat stromen. Of verhuizen naar een plek die je minder zekerheid biedt dan het veilige bestaan dat je nu hebt, maar waarvan je wel het gevoel hebt dat je daar thuishoort.

Het verhaal op onze homepagina is hier een mooi voorbeeld van.

Omgekeerd geldt echter precies hetzelfde. Mensen die zich niet durven uit te drukken, die lang in een ongezonde relatie blijven hangen of die een baan hebben die weliswaar de vaste lasten betaalt, maar hen niet werkelijk voldoening geeft, zijn vaker ziek en krijgen eerder kanker.

De Amerikaanse arts Lissa Rankin vond geen voldoening meer in het aan de lopende band zien van patiënten (gemiddeld 7,5 minuut per consult) en pillen voorschrijven. Ze zegde haar baan op en ging jarenlang op onderzoek uit naar wat een mens echt nodig heeft om welig te kunnen tieren. Haar conclusie (ref.):

"Alles wat wij zien als gezond, zoals sporten, gezond eten en je regelmatig laten onderzoeken door de huisarts, hebben inderdaad een goede invloed op je lichaam. Maar wat echt belangrijk is, zijn gezonde relaties, een gezond beroepsleven, jezelf creatief uitdrukken, spiritueel verbonden zijn, een gezond seksleven, financiëel gezond zijn, in een gezonde omgeving wonen en geestelijk gezond zijn.

Daar hoorden wij nooit iets over tijdens onze medische opleiding, maar in de psychologie en sociologie zijn er juist heel veel bronnen voor te vinden. Als je regelmatig ziek bent en je wilt echt gezond worden, ga dan als eerste aan deze dingen werken."

De in 2014 verschenen website en videoserie "The Truth About Cancer" is wat dat betreft van harte aan te bevelen, en zou wat ons betreft eigenlijk standaard onderdeel uit moeten maken van iedere medische studie.

In deze serie komen honderden artsen aan het woord die de geijkte paden verlieten en zelf op zoek gingen naar de antwoorden op hun vragen, vaak aangespoord door hun eigen gezondheidsproblemen. Dit levert een schat een inzichten en ervaringen op waar waarschijnlijk iedere kankerbehandelaar en -patiënt zijn voordeel mee kan doen.

Er is hoop!

Is het reguliere medische systeem dan reddeloos verloren? Nee, zeker niet. Want de mensen in de zorg zijn nooit het probleem geweest. 99% van de zorgmedewerkers zijn gewoon prima mensen, mensen zoals jij en ik, die patiënten graag zo snel mogelijk zien herstellen (ref.).

Zij kunnen er ook niets aan doen dat ze onwetend deel uitmaken van een systeem dat willens en wetens zo is opgezet om uiteindelijk maar een heel klein groepje machtige en rijke mensen nóg rijker te maken (ref.).

De kunst is alleen om mensen dat systeem te laten doorzien. Maar dat lijkt de laatste jaren langzaam maar zeker de goede kant op te gaan. Want hoewel de meeste zorgmedewerkers nog weinig rekening houden met kwade opzet, begint men wel steeds meer in te zien dat het huidige systeem vaak gewoon niet werkt voor de patiënt.

Steeds vaker proberen ze andere benaderingen te implementeren in hun behandelmethodes. Jonge artsen beginnen door te krijgen dat gezonde voeding, in tegenstelling tot wat hen tijdens hun studie medicijnen geleerd wordt, wel degelijk een grote rol speelt bij de voorkoming en genezing van ziekten (ref.).

Ze verzamelen zich en starten initiatieven om hun kennis daarover te vergroten (ref.).

In veel ziekenhuizen dringt langzaam het besef door dat niet chemische pillen, maar juist menselijke warmte, mindfulness en zelfonderzoek wonderen kunnen doen bij het herstel van een ziekte. Het zal waarschijnlijk niet lang meer duren of ieder Nederlands ziekenhuis heeft een afdeling waar dit soort "complementaire zorg" aangeboden wordt, vaak tot groot enthousiasme van de patiënten (ref.).

In de psychiatrie zien steeds meer therapeuten in dat ons bewustzijn en geestelijk welzijn een kwestie zijn van veel meer dan alleen ons brein, en worden met succes andere zienswijzen onderzocht. Levensbeschouwelijke zaken, paranormale voorvallen en bijna-doodervaringen worden niet langer zonder pardon afgedaan als geklets en hallucinaties, maar serieus genomen en bestudeerd (ref.).

Eenzame pioniers als Dr. Pim van Lommel die altijd al riepen dat wij mensen veel méér zijn dan biochemische machines die uitsluitend aangestuurd worden door de geest en de genen, zoals dogmatische (pseudo-)wetenschappers als Dick Swaab beweren (ref.), zullen deze ontwikkeling ongetwijfeld met genoegen aanschouwen.

Het is een langzaam proces met grote tegenkrachten, maar vooral dankzij het internet is het wel een onomkeerbaar proces. De zorg is zichzelf van binnenuit aan het helen, eigenlijk net zoals ons eigen lichaam dat ook doet bij de juiste aanpak.

We bewegen ons weer naar een holistische benadering toe zoals de mensheid dat altijd gedaan heeft, voordat de industrie het rijk overnam en clubs van (gesponsorde) zwartkijkers als de Vereniging tegen de Kwakzalverij ons denken gingen beïnvloeden (ref.).

Zo komen we langzaam maar zeker aan bij het punt dat de cirkel rond zal zijn en wij als mensheid zullen terugkijken op een duistere periode uit onze geschiedenis. Door schade en schande wijs geworden, maar wel weer een nuttige ervaring rijker.

Home

Inhoudsopgave

Referenties (ref.)

Geholpen met deze informatie?
Je helpt ons met een kleine donatie
Mail ons even voor de juiste gegevens svp.

© KankerVerslagen.nl | 15 oktober 2024 | Contact